بر خاکی نشستم
که نمی دانم به تاوان کدام گناه چنین شده سیاه
و چه خوب می شد
اگر می دانستم که ندانستم بده آن گناه
و این تاوان من است
تاوان شکستن غرور مهر است، میم بده،
مهری که سوغات من بود
ای شرقی تبارِ کهن فرهنگِ مهربانِ ده،
فروختیم به چند درهم؟
به پستی نامردمان دژم؟
به سوگواری سیاهی خاک دهم؟
به سنگ سنگین دد و درد و الم؟
نه، ارزون فروختیم برادر!
ارزون از ندانسته هامون کردیم خرج سیاهی خاکی که روش نشستیم...
من و تو از اشتر زندگی سهم داریم،
سهم فرزانگی،
سهم فریاد دل پر ز درد دریوزگی،
سهم زندگیِ زندگی به سادگی،
سهمی از بدبختی کودک حروم زادگی،
سهمی از واژه مهر از دیوان مردانگی،
سهمی از حریر مهر پشت دار بافندگی،
سهمی از درد یک زن شب یاءسگی،
سهمی از نور پس پرده های تیرگی،
من با تو سهیمم،
در آوارگی،
در شادی و غصه و
هرچه نامش نهند زندگی،
مروت، مردانگی
مهر و سیاهی و سادگی،
من یار دیرین توام،
قسم به سرخی خون رگی
که مهر از آن آمد پدید به یکبارگی،
تو از جنس این دل خسته ای،
تو از جنس سلاله پاکی و بی غشی،
تو از جنس انسان، مهر، غریو تو از ذات سپیدی،
منم از جنس انسان، مهر، غریوم از ذات سپیدی،
من با تو سهیمم،
سهمی از فریادی
که غربت جنگ
با غریو مهر را
باید صدا باشد،
سهمی از نگاهی
که ظلمت ظلم
با نور مه را
باید ندا باشد،
سهمی از مشتی
که سکوت بره
به زوزه گرگ را
باید رسا باشد،
پس همراه شو با مهر،
غریوی از ذات سپیدی،
من و تو باید
کشش میل الف باشیم
به آزادگی،
من و تو باید
هـ وصال باشیم به میم و ر
تا بسازیم
مهربانگی،
من و تو باید
صرف واژه نیست باشیم
بر این ظلم خانگی،
من و تو باید
هجوم صف قلم های استوار
به حرمت خستگی،
در نور شمع
سهم پر رنگ شب پره
از فر فرزانگی،
غلظت مرام
از شهد مردانگی،
فریاد ساکت ماه
به بیداد شب بارگی،
من و تو باید
نون انسان
به مردانگی،
پس ای من،
ای شرقی تبارِ کهن فرهنگِ مهربانِ ده،
همراه شو،
با مهر،
غریوی از ذات سپیدی...
من با تو سهیمم،
ای شرقی تبارِ کهن فرهنگِ مهربانِ ده،
تیر 90
مشهد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.