تو اسطوره ای!

تو پاک تر از یک جرعه هوای باغ بهشتی

تو بر غرور سرد یخ نوشتی

دوست دارم دوست نداشتن

با تو آب شود از تمام این هستی

تو اشک آن مهربانی

که درونت را جز به خوبی نسرشتی

تو در این وامصیبتا

پس این همه کژی ها

عین حقیقت راستی

تو فریاد منی برای زندگی

ای شاهزاده هوشیاری و مستی

تو اسطوره ای

جاوید در قلب یک عاشقِ مهر تو پرستی

تو امید تر از امید صبحی

والاتر از ارزش هستی

تو عاشقتر از عشق خورشید

به سرخی سیب

و مرگ شب تنگدستی

تو معنای لفظ مردانگی

دست شر از ملک ها هم بریدستی

تو از حد این واژه ها ی صغیر

بر اورنگ های رنگین تر

نشستی

تو رویاهای من را هم

در شگفت واقعیت رها ساختی

تو شهر آشوب این افسانه واقعی

زیباترین نقش پسر را ساختی

تو شهر قلبم را سوختی

تو اسطوره ای

من را بر چشمه ای

از بیخ و بن سوختی

تو شهیر شهر دلباختگان تاریخی

تو پوستین محبت را بر تن زارم تافتی

از بوته های پر هویت قالی

بیشتر اصالت با نقش تنت بر تنم بافتی

تو من را به یک واژه سوختی

ساختی

سرشتی

سرودی

تو من را من ساختی

تو شهر قلبم را سوختی

تو اسطوره ای

مرا در پس سیمای سیم گونت

از بیخ و بن سوختی

تو مرا ساختی...

سوختی...

اردیبشهت 90

مشهد