گفت آنک یافت می‌نشود آنم آرزوست

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست          بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر          کان چهره مشعشع تابانم آرزوست

بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز          باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست

گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو          آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست

وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست          وان ناز و باز و تندی دربانم آرزوست

در دست هر که هست ز خوبی قراضه‌هاست          آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست

این نان و آب چرخ چو سیل‌ست بی‌وفا          من ماهیم نهنگم عمانم آرزوست

یعقوب وار وااسفاها همی‌زنم          دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست

والله که شهر بی‌تو مرا حبس می‌شود          آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت          شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او          آن نور روی موسی عمرانم آرزوست

زین خلق پرشکایت گریان شدم ملول          آن‌های هوی و نعره مستانم آرزوست

گویاترم ز بلبل اما ز رشک عام          مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست

دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر          کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتند یافت می‌نشود جسته‌ایم ما          گفت آنک یافت می‌نشود آنم آرزوست

هر چند مفلسم نپذیرم عقیق خرد          کآن عقیق نادر ارزانم آرزوست

پنهان ز دیده‌ها و همه دیده‌ها از اوست          آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست

خود کار من گذشت ز هر آرزو و آز          از کان و از مکان پی ارکانم آرزوست

گوشم شنید قصه ایمان و مست شد          کو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست

یک دست جام باده و یک دست جعد یار          رقصی چنین میانه میدانم آرزوست

می‌گوید آن رباب که مردم ز انتظار          دست و کنار و زخمه عثمانم آرزوست

من هم رباب عشقم و عشقم ربابی‌ست          وان لطف‌های زخمه رحمانم آرزوست

باقی این غزل را ای مطرب ظریف          زین سان همی‌شمار که زین سانم آرزوست

بنمای شمس مفخر تبریز رو ز شرق          من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست

مولانا

غزل شماره 441 دیوان شمس